Kül Rengi Akşamlar | Rahime Kösem Alcan

KÜL RENGİ AKŞAMLAR

sen hiç siyahı beyaza karıştırdın mı

renklerin kokusunu alırken

kül rengi akşamlarda gün gurûba ererken

renkler kaybolup karanlığa direnemezken

gidenin ardından bakakaldın mı?

kül rengi akşamlarda hüzün sararken etrafı

kaybolup giden bir dilin sözceleriyim

garip bir hüzün verirken akşamın serinliği

ardından bakan divaneyim

bir anafor çeker derine

daldıkça gönlünün kokusu gelir burnuma

sesin hafiften yankılanır kulaklarımda

silüetin görünmez olur, kaybolur derinlerde

birden yeise düşen bir âmâ olurum

kül rengi akşamlarda renkler giderek solarken

içimi buz gibi panik kaplar

ya ulaşamazsam derinlerden eline

tutunamazsam gönül teline

tüm renkler

dönüşürse akşamın kül rengine

kül rengi akşamlarda panik sararken benliğimi

esen rüzgârla seni ararım

dayanılmaz bir boşlukta asılı kaldım

büyürken içimdeki panik sorarım;

sen hiç siyahı beyaza karıştırdın mı?

kaybolurken zamanın içinde

sevdiğinin ardından

gitmek istedin mi koşar adım?

Rahime Kösem Alcan