Gizemli Teyze | Sümeyye Aygün

GİZEMLİ TEYZE 

Yağmurda öylece dalgın yürüyordum…  Etrafta işe yetişmek için koşuşan insanlar vardı… Sonra sicim gibi yağan yağmurla, mis gibi toprak kokusu, çimen kokusuna karışmış, ekmek parası kazanmak için o soğukta simit satan çocuklar kaçışıyorlardı…

Hayat bazen çekilmez bir çile gibi geliyor bana. Belki yaşadıklarımdan dolayıdır bu, kim bilir…  Bir başkası için güzelliklerle, mucizelerle dolu bir hayat. Bu hayatta yapayalnızım, bir tek annem vardı o da gitti… Keşke annem hep yanımda olsaydı, keşke bu hayat hep istediğimiz gibi olsaydı. Hep bu keşkeler insanı mahveder.

Bu hayatta çoğu insan için “ANNE” İki heceli, dört harfli sıradan bir şey ama benim için ‘anne’ çok farklı anlamda… Annem gibi candan seven, kendisi yemeyip yediren, doyuran, evladının geleceği için yoklukta var eden, canı yansa da evladına belli etmeyen hiçbir anne yoktur… Yaşadığı sıkıntıya rağmen dimdik ayakta duran, asla ama asla pes etmeyen bir kadındır benim annem. O benim için hem iyi bir dost hem de iyi bir yoldaş…

Gözlerimden yaşlar süzülüyordu, boş kalmış tek banka oturdum ve etrafı izlemeye başladım. Yağmuru aslında hiç sevmem, bana acıyı hatırlatır ama şu an yağan yağmur gözyaşlarıma karışıyor ve adeta onları gizliyordu.

 Ben Turna, 16 yaşındayım şimdi oysa yapayalnızım. Bir hafta önce annem veda etti. Babamı zaten hiç göremedim ki, onu hayallerimde çizdim hep… Böyle işte kimsesiz yapayalnızım. Öylece parktaki çocuklara bakmış ne yapacağımı bu engebeli hayatla nasıl başa çıkacağımı düşünüyordum, bu yola nasıl devam edeceğimi…

Düşüncelere dalmışken bir sesle irkildim, usulca yanıma bir teyze oturdu. “Evladım hava çok soğuk, bu soğukta evinde olsan daha iyi değil mi” diye sordu. Ben “yok teyzeciğim’ üşümüyorum” dedim. Sonra, şefkatle sırtıma hırkasını örttü, “o zaman bir derdin var evladım” diye merakla sordu.

Teyzeye annemi yeni kaybettiğimi anlattım, yalnızlığımdan bahsettim… Bana şefkatle yaklaşması konuşmamı kolaylaştırmış, onunla dertleşmeye başlamıştım. Teyze, “üzülme evladım ben de senin gibi küçük yaşlarda anneme veda ettim ama ne yaptım biliyor musun?” “Ne yaptın?” diye merakla sordum. Teyze: kararlı ve şefkatli sesiyle: “ASLA AMA ASLA VAZGEÇMEDİM” dedi. “Neyden vazgeçmedin” dedim merakla. Teyze, daha gür bir ses ile haykırı gibi cevap verdi: “Hayallerimden evladım, hayatımdan, çünkü önümde çok uzun bir hayat vardı. Sen de benim gibi vazgeçme hayallerinden, koş, durmaksızın koş.”

 O an duraksadım. Bilmiyorum nasıl olmuştu ama annemi hatırlamıştım yine. Nereden geldi nasıl oldu bu teyze gerçekten bilmiyordum ama sanki annem gibi konuşuyordu. Beni onun içine çeken bir sıcaklık vardı. “NE OLURSA OLSUN HAYALLERİNDEN VAZGEÇME” Çok anlamlı bir cümleydi ve beni sarsmıştı. Teyzeye, “ya olmazsa ya başaramazsam” diye sordum. Teyze kararlı ve kendinden emin tane tane konuştu: “Tekrar deneyeceksin evladım, bıkmadan usanmadan tekrar deneyeceksin… Eğer hemen pes edilseydi bu doktorlar, polisler, bilim adamları nasıl olacaktı. Edison ampulü kaç bininci denemesinde başarmış ama asla pes etmemiş dışarıdan gelen laflara sözlere aldırmamış hep denemiş, hep çalışmış, amacına ulaşmak için.” “Haklısın teyzeciğim” diyerek, benim dünyamda ne varsa birden bire değiştiren, renklendiren bu güzel yürekli kadına teşekkür ettim…  Teyzenin etkili ve şefkatli sözleri mi, o güzel kalbimi bilmiyorum ama benim dünyamda birdenbire her şey renklenmişti işte. Birden bahar çiçekleri açtı, kuşlar şakıdı…

Nasıl oldu anlamadım, dalıp gitmişim… Bir baktım ki yanımda teyze yok, gitmiş ayağa kalktım etrafa baktım, seslendim ama yoktu. Oysa sırtımda hala hırkası duruyordu. Oturdum, düşündüm teyze çok haklıydı. Benim ve annemin bir hayali vardı doktor olmam insanlığa faydalı bir kişi olmam. O zaman teyzenin dediği gibi hayallerime koşup asla vazgeçmeyecektim.

Ogün bu gün hep çalıştım asla vazgeçmedim, öğrenci yurdunda kaldım hayallerime sımsıkı sarıldım. Birçok yerden burs kazandım. Bazen olmadı, tekrar tekrar denedim ama hiç vazgeçmedim… Ve şuan 25 yaşındayım evliyim ve doktor oldum hayalimi, annemin hayalini gerçekleştirdim başardım, asla vazgeçmedim. O gizemli güzel kalpli teyze ismini dahi bilmediğim teyze kimdi kimin nesiydi bilmiyorum. Bazen araştırdım ama hiç izine rastlamadım. Ama o teyze benim umutsuz kaldığım, kapalı olan geleceğimin ışığını yakmıştı, buna umut olmuş yol göstermişti, o teyze… Hırkası hala omuzlarımdadır, sanki onun şefkati, anne kokusu, hep omuzlarımı okşayan elleri annem gibi yıllarca beni sarıp kuşattı.

Ben teyzeyi hiç unutmadım, ona bu günlerim için, güzel yüreği için hep dua ettim…

Sümeyye Aygün