Habil Yaşar’ın “Yedinci Ayın Yedisi” adlı romanından
Eserlerimi kalbimle, ruhumla, kanımla çiziyorum, ellerim sadece birer araçtır. Bazen onları çizerken kendi kendime konuşuyorum, bazen ağlıyorum, bazen gülümsüyorum, hatta bazen çığlık atıyorum da. Sanki yarattığım her karakteri gerçek hayatta görüyorum, canlanarak benimle iletişim kurmaya başlıyorlar ve her ne kadar onları ben yaratmış olsam da her birinin kendine karakteristik fikirleri ve dünya görüşleri vardır. Bu saydıklarımı tek kelimeyle anlatacak olursam halüsinasyon görüyorum diyebilirim. Karakterlerim beni sadece hayatta değil, rüyalarımda da ziyaret ediyor, benimle çeşitli konularla ilgili konuşmaya çalışıyorlar. Oldukça muhatap oldukları için bir an bile sıkılmama izin vermiyorlar. İçlerinde taş kalpli ve kaba karakterler olmasına rağmen her biri benim için çok kıymetli ve sevimlidir ve her birine büyük bir saygıyla davranırım. Çünkü onlar benim düşüncelerimin ürünü. Eğer bir şeyi başaracaksam, bunu onların sayesinde elde edeceğim. Karakterlerimden birinin bir filozof olduğunu ve “Nereden gelip nereye gidiyoruz?” sorusuna cevap aradığını çok iyi hatırlıyorum. Bu sorunun cevabını o kadar düşünüyordu ki, sanki gerçekte de sesini duyuyormuş gibi bir yandan da rüyalarımda bu konuyu tartışmaya devam ediyor, hatta daha da ileri giderek yakamdan tutarak bana rahatlık vermiyordu. Ama filozofum onun yaratıcısı olduğumu ve onun sadece bir sanat eseri olduğunu nereden bileydi ki… Doğru, tüm bunlarla birlikte filozofuma hakaret etmeyeceğim, çünkü biz insanlar, tıpkı eserlerimizdeki kahramanlar gibi, nereden gelip nereye gittiğimizi bile bilmiyoruz ve belki de asla bilemeyeceğiz. Ve aslında biz kendimiz de, her birimiz bir sanat eseriyiz. Yarattıklarımız da bir dünya içinde başka bir dünyadır ve belki onlar da başka bir dünyanın yaratıcılarıdır. Bilmediğimiz, duymadığımız, anlayamadığımız bir başka dünya…
KİTABI SATIN ALMAK İÇİN TIKLAYINIZ:
https://novella.az/kitab/yeddinci-ayin-yeddisi
