Sükutdan Hədəflərə!
“Türkiyə xatirələrim-16-29 yanvar 2023”
Son bir gün…Üç gündür ki, dəhşətli hərarət içində (40 dərəcə) od tutub yanıram. İynə-dərmanlar çarəsiz, əlacsızlığımın pik nöqtəsindəyəm. Rəngi qaçmış sifətimdə ölümün kölgəsi at oynatmaqdadır. Bəlkə də Türkiyəmə yox o dünyaya səfər etməkdəydim, son çarə olaraq sistem qoşulana qədər. Yanvarın 15-indən 16-sına keçən gecə 02:00 saatlarında bir az yaxşılaşmaqdayam. Hərarətim nisbətən düşmüssə də gedib-gedə bilməyəcəyim sual altındadır. Sadəcə ikicə saat yuxulaya bilirəm. Şükür Tanrıya, hərarətim normal dərəcədədir. 04:00-da evdən çıxıram. 04:25-də artıq “HeydərƏliyev” adına hava limanındayam. Qeydiyyatım tamamlanmış, gömrüyü də keçmişəm. “Duty Free”də bir az vaxt keçirdikdən sonra təyyarəyə minik başlayır. Böyük səbrsizliklə ikinci dəfə İstanbula qovuşmağın xəyallarını qururam. Şəbəkələrdə belə bir status paylaşmaqdayam-“Uçuram…Xəyallarıma doğru”…160 dəqiqəlik uçuşdan sonra “Sabiha Gökçen” adına hava limanındayam. Xəstəliyimdən azacıq belə nişan qalmamışdır, bəlkə də sevgiliyə qovuşmağın həsrətindən hərarətlənmişdim, kim bilir…
Bir neçə saat sonra ilk olaraq və həyatımda ilk dəfə bir Türkiyə kanalına (11:00) doğru addımlamaqdayam, böyük hədəflərin ilkin addımlarıdır bunlar. Başlanğıc heç də sıradan başlamır. Bu necə bir başlanğıcdır İlahi, hər addımında bir sirr yatan əsrarəngiz bir başlanğıc. İllərin arzularını, bəlkə də milyonların xəyallarını bir az sonra gerçəkləşdirməyə doğru böyük səbrsizliklə, qətiyyətlə addımlamaqdayam. İlahi bu gücü, bu enerjini alan da sənsən, verən də sən. Sonsuz şükürlər olsun, Tanrım sənə! Dünən səhər bu vaxtı ölümlə çarpışmaqdaydım indi isə xəyallarımın kefini çıxarmaqdayam.
Qarşıladılar məni böyük bir sevgiylə, eşqlə, məhəbbətlə. Qardaş sevgisinə şübhə edənlər ürək yerinə bir daş gəzdirir düşünürəm. “Azərkitab”da yeni çıxan “Yeddinci ayın yeddisi” adlı ilk romanımı kanaldakı əməkdaşlara təqdim etməkdə, mövzusu haqqında müxtəsərcə məlumat verməkdəyəm. Və zaman yetişdi. On iki dəqiqəlik canlı efirdəyəm və efir zamanı bu səmimi sözləri dilə gətirməkdəyəm:
Mən bir az yaşlanmışam, oysa çox gözəlləşib,
İllər sonra yenidən görüşünə gəlmişəm.
Bakı mənim ürəyim, İstanbul mənim canım,
Bakıdan İstanbula Salamlar gətirmişəm
Habil Yaşar
Düşünürəm heç də pis alınmadı. Gələn şərhlərdə oxucularımın, izləyicilərimin sevgisini duymaqdayam. Efirdən sonra İstanbulu seyr edə-edə içimdəki fərəh hissi ilə qalacağım hotelə doğru istiqamətlənirəm. Sevinc göz yaşlarım damlamaqdadır. Kimsə onları görməyəcək, yalnız Tanrı şahiddir buna…Yuxusuzluğumdan, yorğunluğumdan əsər-əlamət yoxdur. Hotelə yerləşdikdən həmən sonra tamaşasına doymadığım İstanbulu tək-tənha dolaşmaqdayam, hər səmtində bir tarix yatan İstanbulu. On iki il ayrılıq asan gəlməsin sizə. Sanki bir Mövlanayam qovuşmuşam Şəmsimə. Saat 19:00-da mükafat alacağım tədbir üçün Beşiktaşa qayıtmalıyam. Ah, necə xoşbəxəm bir bilsəniz…Təşəkkürlər Dilara xanım! Dönüşüm möhtəşəmdir İstanbula! Gecə yata bilmirəm hotel otağının səssizliyində. Oxucu mesajlarından, zənglərindən yenidən göz yaşlarım damlamaqdadır. Əziyyətinin bəhrəsini görmək bir başqa səadətdir əlbəttə…Zirvələr yamaclardan başlayır və sən o zirvələrə rahatlıqla yetişə bilmirsən axı, təsadüflərlə irəliləmirsən axı… Bir əsgər kimi hər addımında düşmənlə, təhlükələrlə üzləşə bilərsən, bir xainin hiyləsi ilə rastlaşa bilərsən və bunlardan da gördük əlbəttə…Amma hər şeyə rəğmən məyus olmadıq, əzilmədik, yenilmədik, addımladıq bacara bildiyimiz qədər və bacara bildiyimizdən daha da çox.
Və İstanbulda dan yeri ağarmaqdadır. İki saat da olsa yata bildimmi görəsən, məncə xeyr. Bir neçə saatdan sonra Türkiyəmizin ən önəmli kanallarının birində, “Beyaz Tv”də olmalıyam. Alnımdakı tər zəhmətimin inciləridir. O axsın ki, doyunca dada bilim əziyyətlərimin heç də boşa çıxmadığını.
Necə səmimi, necə də mehriban qarşıladılar məni. Ruhum bir quş kimi çırpınırdı xoşbəxtliyimdən, addımlarım daha da cəsarətlənmişdi uğurlarımdan. Amma zərrə qədər də azalmamışdı səmimiliyim, əksinə daha da artmışdı. Bir zamanlar itib-batmaqda olan birinin günəşi yenidən və əbədi doğmaqdaydı. Qara buludlar ala bilərmi qarşısını günəşin…
Anamın təbriklərindən gözəl və səmimi nə ola bilər…Video görüntü vasitəsi ilə gözlərində sevinc qığılcımlarını görürəm anamın. Bir zamanlar o qədər sönmüşdü ki…O, da inanırdı övladının istedadına və bu inam boşuna yaranmamışdı. Bu inam on illərin inamıydı, ta ki birinci sinifdən bəri. O, biricik övladı o qədər çətinliklər görmüşdü ki… Bir il anasızlığın əzabını da yaşamışdı hər günündə anam gəlmədimi deyərək…Amma şükür, sonunda uzun sürən xəstəlikdən sonra o, qayıtmışdı. Qucaqlamışdı altı yaşlı balasını və balası da ona sarılmışdı mehribancasına. Böyük bir həsrətə son qoyulmuşdu…
Və axşam da daha bir kanalda iştirakımadək yenə gəzdim İstanbulun bir-birindən gözəl məkanlarını, sehrləndim İstanbulun torpağına-daşına və yenə də sahib ola bilmədim göz yaşına. Bu şəhərin hər yeri o qədər gözəl, o qədər əsrarəngizdir ki…
Və nəhayət 20:00-da efirdəyəm. Amma bu dəfə canlı yayım deyil. Veriliş daha sonra göstəriləcəkdir. Vidalaşdıqdan sonra gülümsəyərək kanalı tək edirəm və hotelə doğru istiqamətlənirəm. 01:00-dır hələ də gəzməkdəyəm İstanbulu. 02:00-da digər bir gözəl, əsrarəngiz, tarixi bir şəhərə-İzmirə yola düşməliyəm. Avtobusla 8 saatlıq məsafədir İstanbuludan İzmirə…
Gecə necə gözəl görünməkdədir İstanbul. Sabahları bir başqadır onun, gecələri də bir başqa…
Avtobusdayam…Türkiyəmin gözəlliklərini qaçırmamaq üçün yuxu getmir gözlərimə…Sevgiylə seyr etməkdəyəm hər qarışını Türkiyəmin.
Saat 13:20-dir. Karşıyakada bir restoranda oturmuşam. Seyr etməkdəyəm Egey dənizinin sahillərini. Bir zamanlar Nazim Hikmət də Bakıya bənzədirdi İzmiri. Bir almanın yarısı kimidir Bakıyla İzmir. Daha sonra şəhər mərkəzini dolaşmaqdayam. 16:00-da tədbirin təşkilatçıları və sədri Cemal bəylə görüşməkdəyəm. Hansı ki, burada da bir ədəbiyyat mükafatı alacağam. 19:00-da tədbir başladı və 20:45-ə kimi davam etdi. Öz möhtəşəmliyi ilə sevinc qatdı həyatıma həm bu tədbir, həm də İzmir. Bir gün də orada qaldıqdan sonra digər bir möhtəşəm şəhərə-Dənizliyə yollanacağam, Azərbaycanımdan olan dostumun evinə. Avtobusla 3 saatlıq məsafədir İzmirdən Dənizliyə. İllərdən sonra Məftunla görüşəcəyim üçün çox həyəcanlıyam. Unudulmaz dostumdur o mənim, illərin sınağından çıxmış həqiqi bir dost, dəyərli insan. Həmçinin torpaqlarımızın azad edilməsində müstəsna xidmətləri olan hərbçi dostumdur mənim.
Qarşılaşıram dostumla, böyük sevgi ilə salamlaşırıq. Evlərinə doğru addımlamaqdayıq. Unudulmaz günlər yaşadım Dənizlidə. Gəzdik qarış-qarış şəhəri, şahid oldum gözəlliyinə Dənizlinin.
Bir neçə gündən sonra bu dəfəki səfərimdə son görüşəcəyim şəhərə-Bursaya doğru yolçuluqdayam. Osmanlının qurulduğu bu şəhəri necə də sevməyəsən. Burada iyirmi beş yanvarda mədəniyyət saraylarının birində oxucularımla görüşüm təşkil ediləcəkdir. Qürurverici anlar yaşayacaqdım. Təşkilatçı Fatma xanımla dolanmaqdayam Bursanı. Bir başqadır, möcüzələrlə doludur Bursa. “Tophane” meydanını gəzərkən şahid olmaqdayam Osman və Orhan qazinin məzarlarına. Göz yaşlarımla seyr etməkdəyəm bu unudulmazlığı, bu əvəzedilməzliyi. Və “Saat Kulesi” yüksəkliyindən baxmaqdayam Bursaya bir gecəyarı…01:00-da qayıdıram qaldığım hotelə. Yuxum ərşə çəkilib. Yatmaq nədir ay Habil. Və bir az da oxucularla sabahkı görüşüm üçün həyəcanlıyam.
Və şükür, görüşüm də çox maraqlı keçdi. Fatma xanıma sonsuz sayda minnətdaram! İki gün qaldım Bursada. Ayrılmaq çətin olsa da ayrılmalıydım. Bəlkə də müvəqqəti bir ayrılıqdır bu Bursayla.
Və bir neçə gün də Dənizlidə qaldıqdan sonra İzmirdə yerləşən “Adnan Menderes” hava limanından Bakıya uçmaqdayam. Unudulmaz, əvəzedilməz xatirələrlə ayrılmaqdayam Türkiyəmdən. Bu sənə üçüncü gəlişim idi, ümidvaram sonuncu da olmayacaq. Tezliklə yenidən görüşəcəyik Türkiyəm…Qismət olsa ilin sonunda yenidən “Salamlayacağam” səni…
13.06.2023/03.35 Habil Yaşar
Habil Yaşar
(bu hikaye gerçekliğe dayanmıyor)
CCNin verdiyi bilgiye esasen bu gece de Christopher Streetdə Bartel isimli 23 yaşlı oğlan evinde ölü bulundu. Kurşun onun düz alnının ortasına nişanlanıb. En ilginç olanı, yüksek teknolojili kameraların kurulu olduğu bu binada hiç bir yabançı görünmüyor. Bundan önce de henüz belirsiz kalan bir kaç böyle cinayet olayı gerçekleşmiştir.
Nelsonun bu haberden oldukca sarsıldığı yüzünden biliniyordu. Sıfatı bir gün o da sıraya ulaşacak korkusundan bembeyazlanmıştı. Kalbinde:
Belki öyle bu gece, ya yarın ve ya günlerin birinde benim de belirsiz ölüm haberim kanalların, sitelerin, qazete ve dergilerin önemli bir gündemine dönüşecek ve ben de bu ölen mutsuzların birinden olacağım.
O, da diğerleri gibi katilinin kendi evinde olmasını son anda anlayacaktı ve bununla ilgili kimese bilgi verib başkalarının hayatını kurtarmağı başarmayacaktı.
Nelson çok heyecanlı olarak yataktan kalktı ve dantel ile aynaya yakınlaşıb birkaç saniye beyazlanmış sıfatına bakarak el-yüzünü yıkadı. Sonra yeniden yatak odasına keçib üst elbisesini geyinmek istiyordu ki, aniden atılan bir kurşun ile yere düştü. Bu kurşun da düz onun alnının ortasına nişanlanmıştı.
Birkaç dakika önce korku ile düşünen beyin şimdi sonsuzadek rahatlığa kovuşmuştu.
*********************************
Hemen hemen her New York polis karakollarının her birinde bütün personel toparlanmıştı. Çünkü devlet başkanı da bu işe dahil olmuş, onları kendi işinin öhdesinden gele bilmeyen beceriksiz biri gibi adlandırmışdı. Bu sıradan bir suç olayı değildi. Belki de New York, New York oalndan beri böyle bilinmeyen bir suçla karşılaşmamıştı. Sadece New York değil, dünya.
-Edvin, biz henüz bu kadar yenilmemiştik. Bu lanete gelmiş katil her kimdirse oldukca deneyimli, aynı zamanda da becerikli biridir. Çok ilginçdir ki, güvenlik önlemlerine rağmen o azıcık da olsa bir iz birakmır.
-Talbert, tabiiki, ilginç olduğu kadar da sıradışı suçlardır. New York’ta bir lanet gibi. Düzdü ben mistik şeylere inanmasam da galiba yavaş-yavaş…
— Sanırım yavaş yavaş sen de mövhumata doğru gediyorsun. Hiç senden beklemezdim. Bize bu şeyleri öğrettiler mi, yoksa adaletsizliği, gerçekliği ve ona karşı mücadele etmeğimi?
-Ne bilim Talbert, teki sen diyen gibi olsun. Fakat sonuc ne olur olsun bu zehrimarı onu yok etmeye çalışmalıyız. Masum insanların bilinmeyen ölümleri, gözyaşları içinde kalan aileler ve New Yorkumuzun bu kargaşasına dayanamıyorum. Yapacak bir şey yapmak lazım. Olağandışı bir suça karşı, her açıdan eşit olarak silah almalıyız.
************************************
-Forester, canım, sana bu gün de işlerinde başarılar diliyorum.
-Ebba, güzelim tüm bu başarılarımın sebebkarı sensin. Çünkü, tüm mutluluğumda ve üzüntümde sen hep benimle olmusan ve benim sonsuz sayda dayakımsan Ebbam.
Onlar tokalaşıp ayrıldılar. Ahı, Forester ne bileydi ki, Ebbanı son kez görecek. Nyu Yorku kendi ağuşuna almış belirsiz katletmelerden biri de işte onun evinde Canal Streetde baş tutacaktı.
Öğleden sonra olmasına rağmen hava çok güzel ve Ebba, Demi Lovato’nun Stone Cold şarkısını dinleyerek mutfakta yemek pişiriyor. Olağandışı bir şey yok. Hayat kendi başına devam ediyor. Her zamankı gibi yüzünde mutluluk hiss olunuyor. Mutlu olduğunu düşünüyor. Onu deliler gibi seven kocası, iki yavrusu ve bilgisayar aracılığıyla küçük iş hayatı.
Birkaç dakika sonra, hetta sokakta da bile duyulan bir kadının çığlığı. Çevre heyecan içinde. Bilgi alan polisler hemen daireye yaklaşıyor. Kapıyı zorlukla açıyorlar. Karşılarında onalra bakan kan donduran manzara. Bir kadının alnının düz ortasına kurşun nişan alınıb. Bu kadın Ebbayd’dı. Başka bir aile trajedisi draması.
Yine haberler, bu korkunç cinayetten bahsediyor. Ancak suçlu, bilinmez olmaya devam ediyor. Ne zamana gibi…
**********************************
New York’ta cinayet sayı on yedi. On iki erkek, dört kadın ve bir de beş yaşındaki Halford.
***********************************
Times Meydanı binlerce insanın haklı protestosuna karşı çıktı.
İsyan polislere. Bunca nüfuzu olan New York polisi, bu katilin karşısında başarısız.
Bununla birlikte, Polis Genel Dalton, acımasız suçlular ne olursa olsun yakında yıkılacaklarına isyancılara vaat ediyor. Dalton’un konuşması:
Merhaba, sevgili beyler ve bayanlar. Bugün milyonlarca insanla birlikte ben de çok üzgünüm, aynı zamanda görevimi yerine getirmek borcum karşısında suçluyum. Çünkü her gün gerçekleşen bu bilinmeyen cinayetlerin nedenini henüz tespit edemedik. Bildiğimiz gibi, bu katil diğer suçlulardan oldukça farklı. Her kim ise bu adam azıcık böyle iz bırakmıyor ve kendi kurbanlarının türüne fark koymamak bir yana, 5 yaşlı küçük Halforta bile kıyıyor. Demek ki, eger ona adam demek uygundursa insan kanına eğilimlidir ve bu dehşetine davam etmek fikrindedir. Tüm bunlara bir son vermek için, en son polise kadar savaşacağız ve size söz veriyorum, suçluyu tespit edip gerekli önlemleri alacağız.
Ama asla unutmamamız gereken bir şey de var. Polisle birlikte, her vatandaş bu işe çok ilgi göstermeli. Çünki bu öyle lanetdir ki, bu hiç kimse bu kurbandan sigortalanmayıb. Çevresinde kimseden şüphelenen herkes bize rapor vermeli ve borçunu yerine getirmelidir.
Sonunda, tüm bunların bir süreliğine biteceğini ve New York Şehrimizin tekrar nefes alacağını herkese temin ederim.
************************************************
Kalabalıktan ayrılanlardan biri Maksvel. O, polis şefi teğmenidir. Yirmi altı yaşlarında umutlu bir polis. Fikirlidir. Gözleri çok uzakları ve kalbi suçluları dolaşıyor. Bilinmeyen katili bulmak için iddialı. Önceden belirlenmiş bir hedef, kurban edilmeden önce imha edilmelidir. Central Park’ta, banklardan biri, düşüncelere boğulduğu zaman Maxwell’in aklına aniden bir fikir geldi. Gitmek. Ölüme hükümlülerin evlerine bir-bir gitmek ve yeniden araştırma yapmak. Her ne kadar, Nyu York polisi bu işi çoxdan etmiş və edirdi. Sonuç 0.
O, bazı kurbanların evlerinde olmuş, diğerleri gibi herhangi bir kanıt bulamamıştı. Ama aynı zamanda, iddiasını terk etmek istemedi, ancak sonuna kadar savaşmayı amacladı.
********************************************
İki gün geçti. İki kurban daha var. Ölü sayı on dokuz. Katil, kimseye merhamet göstermiyor, ancak kurbanlarının sayısını arttırdı. Katille birlikte, aynı zamanda zaman da acımasızdı, çünkü her gün bilinmeyen bir ölümden haber getiriyordu. Olaylar daha da şiddetleniyordu.
*********************************************
Herkesin aksine, Maxvell bir şeye dikkat etmişti. Tüm kurbanların evlerinde, hatta ceset odalarına gibi, ortak olan tek bir şey vardı. O şey ki, kaba, gülünç ve hatta aklından kuşku duyduklarını söylerlerdi.
Fakat, herkes kalbinde gizemini açmak için birileri olmalıdır. O, birilerinden biri de Polis akademisinde okurken Maksvel’in grup arkadaşı olan baş teğmen Orlando’ydu.
-“O, Orlando, fikrime nasıl bakıyorsun?”
-Fikirlerin, fantastik filmlerde bir senaryoya benziyor. Ama unutmayalım ki, gerçek dünyada yaşıyoruz.
-Orlando, kaybedecek hiçbir şeyimiz yok. Hadi bir gün gidelim, ben diyeni arayak ve planımla hareket edelim.
-Maxvell, biliyorsun ki sana hiç bir zaman yok söylemedim ve bu tekrarlanacak.
-Çok teşekkür ederim sevgili arkadaşım Orlando. Yakında bu lanet katili bulacağımıza ve imha edeceğimize inanıyorum ve sonra bana bir daha inanacaksın.
**********************************************
Maxvell’in odası. Aynı odada Maxvell’le birlikte Orlando. Oda güvenlik kameralarıyla gizli yapılandırılıb. Sakinliktir. En kötümser kişi bile, burada herhangi bir suçun meydana geleceğini tartışamaz.
İki saat geçti. Hala diğer odalarla aynı odada izler arıyorlar ve Orlando Maksvelden ayak yoluna gitmek için bir dakika izin alıyor.
Bir dakika bile değil. Orlando odaya giriyor ve tüm evi kalpleri titretecek bir haray götürüyor.
-Aman ilahi!
Kurşun, Maxvell’in düz alnının merkezinde. Onun vücudu kanda.
Orlando ağlıyor. Gözyaşlarıyla düşüyor.
Tüm bunlara rağmen, birkaç dakika sonra, Orlando, diğer odadaki gizli kameraları izlemek için cesaretleniyor. Gördüyü karşısında, neredeyse vücudunu kurutup dizlerinin üzerine çöküp şöyle dedi:
-“Sen, haklıydın, Maxvell, haklıydın, sevgili dostum. Sana inanmamıştım, ama sen bir dahisin Maksvell, sen kurtarıcısın. Affet beni dostum, seni bir dakika bile yalnız bırakmamalıydım. Lütfen beni affet, cesetin karşısında diz çöküb yalvarıyorum, affet beni Maksvell.
Ama daha olanlar olmuştu. Zaman kaybetmek olmazdı. Kayıp bir gün yeni bir kurban demekti. Arkadaşının hayatını kurtaramasa da onlarca, belki de yüzlerce veya binlerce insanı kurtarmak mümkün olurdu.
***********************************************
New York’luların hepsi, sadece New York’ta değil, hatta dünya da şok olmuştu. Tüm basın, ana kanallarla birlikte, diğer kanallar da katili dünyaya ilan ediyor. Polis iş başında. Lanetlenmiş delil kimlerin evinde varsa polis tarafından yok ediliyor, yakılıyor. New York’u vurmuş olan lanet bitmek zorundaydı ve bitti.
*************************************************
New York Polis Departmanı binası.
General Dalton, sözü bir polis albayı olan Orlando’ya veriyor.
Albay Orlando:
-Merhaba, sevgili ve saygın meslektaşlarım. İlkin olarak bana söz verdiği için General Dalton’a teşekkürler. Çok konuşub, değerli zamanınızı almak istemiyorum. Sadece önemli olanlardan bahsedeceğim. Eğer bugün bizlerin yüzü gülümsiyorsa, eğer bugün insanlar yeni bir kurban haberini duymuyorsa, ve eğer bugün baş teğmenden yücelerek albay olarak çalışıyorsam, ve en önemlisi, New York Şehrimizdeki bu lanet yok edilmişse ve ben bunu yalnız ve yalnız bir kişiye sadece meslektaşım değil, aynı zamanda kalp dostu, yaşam boyu arkadaşım, baş teğmen, eğer yaşasa idi şimdi daha büyük bir rütbeye sahip olurdu, Maksvel’e borçluyuz. (Bunları dedikce Orlandonun gözlerinden yaş süzülüyor). Onun ruhu karşısında baş eyir ve sonsuz şükranlarımı ifade ederim. (Tüm katılımcıların gözleri nemli). Sonunda, her birinize özel şükranlarımı ifade etmek isterim.
*********************************************
New York New Yorklu olduğundan beri, henüz bu kadar lanetlenmemişti. Neydi bu lanet? Tüm evlerde cesetlerin bulunduğu odaların ortak argümanı neydi? İnanmayacaksınız, ama buna inanmalısınız. Çünkü tüm dünya buna şahit oldu. Bu lanet olası kanıt, odanın duvarlarından asılı duran elinde silah tutmuş bir adamın imgesiydi. Bu lanet New York’a resim aracıyla gelmişti ve çizimdeki adam, her eve bir sefalet getirmek için her bir evden bir kişi kurban seçmişti. Bu resim her gün küfür nedeniyle yeniden canlanıyor ve kurbanının alnının ortasında nişan alıyordu.
New York’taki bir polis soruşturmasına göre, bu resmin tarihi 20. yüzyılın ortalarına gediyordu. Böylece, baba ve oğul aralarındaki çatışmanın sonucunda kavga olmuş ve baba oğlu karşısında gücsüz kaldığı için oğlunu düz alnının ortasından katletmiş ve sonra cesedin önünde ağlamış ve oğlunun elinde silah olarak resmini çizmişti. Yıllar sonra bu resim harabelerden bulunmuş ve belli bir sayıya satılmıştı. Yüz elli resimden kırk beşi satılmış ve tüm bu resimler genç oğlanın lanetine maruz kalarak bu tür olayların ortaya çıkmasında özel bir rol oynamıştı. Böylece yirmi kurbandan sonra, daha yirmi beş kişi öldürülecekti. Gerekli tüm önlemlerin tamamlanmasından hemen sonra, yüz beş resim de yakılmış ve New York bu lanetten son olarak kurtulmuştu.
Habil Yaşar
Qaranlığı Yazanın Gecəsi-Azerice Yazan -HABİL YAŞAR
Karanlığı Yazanın Gecesi-Türkçe Çeviri: Gülzar Ahmedova
Ah, çok yorgunum!..
Kalemimi kırıp kağıdı yırtmak istiyorum. Ah, sanırım gerçekten yorgunum, gerçekten yorğunum!
Yorgunluk nedir? Ben bundan daha beterdim. Yoruldum bıktım, bıktım. Biraz dinlendikten sonra:
Tanrım, bilgisayarın önünde zavallı kalem ve kağıdı sürekli azarladığım için ne kadar heyecanlandığıma bakın. Sonuçta, uzun zaman önce bir bilgisayarla yazdığımı unuttum. Bunu bilerek, neden kalemi ve kağıtı suçladım? Hayır, hiç de suçlu değiller. Suçlu, evet, suçlu bilgisayar.
Ah, sen bir bilgisayarsın, insan icadı olmana rağmen, yavaş yavaş insanı aşıyorsun. Bakalım sonunda ne yapacaksın. Ya sonunuz bizimle olacak ya da biz insanlar gibi kendinizden bıkacaksınız ve bir gün biz insanları bilgisayarı yarattığımız için suçlayacaksınız, tıpkı bizim şansımızdan şikâyet edip yaratıcımızı, yani Allah’ı suçladığımız gibi. Ah, her şeyi berbat ettim. Şimdi, yazmaya çalıştığımda bilgisayarın nesi var? Ah kalem kağıt ve bilgisayar, hepinizden tekrar tekrar özür dilerim. Suçlu, evet, asıl suçlu benim. Evet, elbette suçluyum. 1.4 kg beynime o kadar yüklendim ki bir milyon, belki bir milyar bilgisayar bile bu yükü kaldıramaz, hata vererek çalışmayı bırakabilir. Ah, pek çok sorun yaşadım. Sonuçta yazmak zorundayım. Bütün gece uykumu haram etmemin sebebi yazmak değil mi? Bilgisayarımın saati de 00:25 gösteriyor. O yüzden yazmayı bir kenara bırakıp başka şeyler düşünüyorum…
Neyse, yazmaya başladım.
Aman Tanrım!
Aman Tanrım bir şey hatırladım! Ah, sanırım yine aklımı kaybedeceğim! Ah, ben neredeyim? Tanrı’dan bahsetmişken ateistlerin yazarken veya herhangi bir işe başlarken “Tanrı” yerine hangi ifadeyi kullandıklarını merak ediyorum. Muhtemelen “başladım” diyerek işe başlıyorlar. Ama… Ama ne? Aklıma yine bir şey geldi. Ah, bu skeci ne zaman yazacağımı merak ediyorum… Yıllar önce bir areistle arabada otururken direksiyona oturup “Aman Tanrım!” dediğine bizzat şahit olmuştum. O zaman ne kadar şaşırsam da şimdi bile etkisinden kaçamıyorum. Bu nasıl olabilir veya bu kadar çok çelişki olabilir mi? Bir ateistten “Ya Allah” kelimesini duymak kadar garip bir şey olabilir mi bu dünyada? Öyle düşünüyorum. Başkalarının ne düşündüğü umurumda değil. Kendi yazımı yazmaya çalışmalıyım. Zaman geçer, söz geçer. Hâlâ tam olarak istediğime ulaşamadım. Her saniyenin altın değerinde olduğunu bilirken imkânsızı mümkün kılmayı düşünmek bana ne iyi gelir. O olmadan dünya kendi yolunda gitmez mi, iyisiyle, kötüsüyle…
Kim değiştirmeyi başarır ki ben de değiştirebileyim. Tabii ki bana göre değil. Öyleyse neden zamanımı boşa harcıyorum? Aman Tanrım, başladım.
Kendimi toplayıp yazmaya başladığımda:
Ah bu Nazım! Aramak için nasıl zaman bulur.
-Merhaba
…
-Evet, biliyorum, nasılsın?
– Şu anda yazmakla meşgulüm.
-Hayır ne güzel söz kardeşim.
-Evet, saat 5’te “Aygün City” önünde olacağım.
-Şimdilik görüşürüz.
Oh, on dakikadır bilgisayarın başında oturuyorum!
Tanrı’nın tek bir cümlesini sadece bir cümleyi değil, tek bir kelimeyi bile yazamadım. Aklım dağda, çölde. Üstelik bu çağrı. Burası Hana’nın yeriydi.
Mardimazar’ın Laneti. Estağfurullah. Yakın arkadaşıma ne dediğime bak. Lanet olsun şeytana. Allah kahretsin. Düşüncelerimi karıştıran ve yazmama izin vermeyen o.
Kısa bir sessizlikten zonra: Şeytandan bahsetmişken.
Şu an beni görüp görmediğini merak ediyorum. Hareketlerimi takip edebilir mi? Belki görür. Peki, aklımı okuyabilir mi? Ah, sanırım delireceğim. Şeytanın beni görüp görememesi umurumda değil. Adama derler, otur yaz şeytanla ne işin var? Ya da şeytanla bir pazarlığınız var. Beynimi, var olmayan beynimi, yok etmek istiyorum. Ama yazmak için bir beyne ihtiyacın var. Sonuçta yazmak en büyük tutkum. Offf! Yine karıştırdım. Bazen aklımı kaybetmek istiyordum bazen yazmak istiyorum. Hayır, hayır, yazmama izin ver. Daha sonra aklımı uçurabilirim. Bir de beynimi yok ederek ne düzelecek? Zaman yine şu gibi akacak ve dünya her zamanki gibi kendi etrafında dönecek. Arada bir kendimi yok edeceğim. Ben zaten mahvoldum. Ama şimdi bu tartışmaların yeri değil. Lanet olsun şeytana. Yazmaya devam et.
Biraz sessizlikten sonra, “Karanlıktayım” ilk kelime olarak “Kelime” olarak yazılmasına rağmen…
Karanlıktan bahsetmişken… Karanlıktan biraz korkuyorum, belki biraz değil ama normalden fazla. Bazen çığlık atarak uyanıyorum ve ter içinde, bazen uyku ile uyanıklık arasında felç oluyorum. Hatta bir keresinde siyahlar içinde çarşaflı bir kadın durmuş, gözlerimin içine bakıyordu. Hareket etmekten korkmak dışında ses bile çıkaramıyordum çünkü evdekiler beni duysun ve beni bu gorbagordan kurtarsın diye. Çünkü ışıklar açık olsaydı, muhtemelen bu çöpten kurtulabilirdim. Bu kabuslar benden ne istiyor?
Araştırmalara göre stresli insanlar daha çok kabus görüyor. Geriye sadece benim gibi biri olmak kaldı. Bir kaç saniye geçti. İblislerin geceleri daha aktif olduğunu duydum, özellikle 2 ile 4 arasında. Özellikle evde yalnızken geceleri uyurken bacaklarımı yorgandan çıkaramıyorum.
Bütün odaların ışıklarını açıp uyumaya çalışsam bile karanlık düşünceleri kafamdan atamıyorum. Biliyorum, bir iblis ya da hayalet, kısacası, ne düşünürsen düşün, her şey beni bacaklarımdan tutup evin içinde sürükleyecek ve sonunda alıp dokuzuncu kattan fırlatacak.
Her şey orada biterse benim için daha uygun olur. Çünkü zihnim daha korkunç şeyler için senaryolar yaratıyor. Daha da kötüsü. Bir iblis ya da hayalet belki de kötü niyetli bir ruh beni saçlarımdan tutup banyoya sürükleyip ayağa kalkmamı ve başımı aynaya çarpmamı sağlıyor. Aynayı kırıyor, cehennem gibi yüzüm ve gözlerim kan içinde ve biraz sonra kafamı küvete sokmaya başlıyor.
Küvet kanla kaplanıyor. Eğer boğulursam ölürüm. Ölmekle hayatım kurtulur ve bana bir iyilik yapardı. Ama ne boğmadı.Hâlâ daha dramatik hale getirerek bu sahneden keyif almaya niyetli.
Sonra beni banyodan çıkarıp tuvalete götürüyor, kafamı klozete koyuyor. Bana çok kirli su içiriyor ve kafamı birkaç kez duvara vuruyor.
Duvarlara sıçrayan kan, korku filmlerindeki tuhaf sahneleri hatırlatıyor. Sanki duvarlarda kanla “ölüm” yazıyor.
Komşular sesi duyabilir ama ne yazık ki en yakın komşular birkaç gün önce evi terk etmişti. Sanki olacakları biliyormuş gibi.
Neden bana söylemediler? Ey hainler. Bir an için, düşünme yeteneğimi tamamen kaybettim. Komşularımı haksız yere suçladığım için utandım. Ne de olsa ne olacağını nereden bilebilirlerdi ya da bilselerdi ne yapabilirlerdi?.
Kimin bu cadıyla savaşacak gücü olabileceğini nereden bilirler. Elbette hiç kimse. Her neyse, neredeydim? Belki devam etmemeliyim ve belki de devam edeceğim. İki ateş arasında kaldım.
Sonuçta yazmak zorundayım. Beni tekrar yakalayan bu karanlık düşünceler de ne? Hayır, ne olursa olsun devam edeceğim. Evet, burada kaldım.
Bana bir sürü kirli su içirdikten ve kafamı birkaç kez duvara vurduktan sonra beni mutfağa sürükledi ve kafamı yanan gaza yaklaştırdı. Cildim eriyor ve yanıyordu. Ama bu acıları yaşamam ve son nefesime kadar neler olduğunu gözlemlemem gerekiyordu.
Çünkü Azrail dediğimiz ölüm meleği henüz gelmemişti. Görünüşe göre o da bu sahneyi izlemeyi seviyordu ve kendisi ona bir melek adını verdi. Ayrıca, onun adına “ölüm meleği” değilse neden onu suçlayayım? Bu sahneye şahit olan bir Azrail olurdu. Hayır, unuttum, Estağfurullah! Allah’ım bu belayı bana nasıl yaşattın? Offffff, sanırım inancımdan çıkıyorum. Yavaş yavaş mürted oluyorum. Allah’ ım beni affet! Allah’ ım beni affet! Beni affet ki seni affedebileyim. Bu acıları kaderime sen yazmadın mı?
Allah’ım, onların yarattıklarından daha çok kırgınım sana. Offff, neden bahsettiğime bak, ne düşünüyorum, Allah’ım hatasız kul yoktur. Allah’ım beni affet! Allah’ım beni affet! Yıllar önce yazdığım bir şiirden şu satırlar şimdi çok uygun:
Bu karanlık nedir? Bu karanlık nedir? Bu dehşetin ilahi bir sonu var mı? Canını verdin, sana emanet, Tanrı onu karanlıktan korusun! Ah, karanlığı yazarken, bu yarı çılgın, yarı gerçek düşünceler nereden geldi aklıma? Belki de bunun hakkında yazmamalıyım. Başka bir ilginç konu daha iyi olmaz mıydı?. Hayır. Temel korkularım hakkında yazmak istemedim mi?. Bu iyi bir konu olabilir. O yüzden konuyu asla değiştirmem.
Bilgisayarın da gücü bitmek üzere. Yüzde 3 kaldı. Adaptörü nereye koyduğumu merak ediyorum. Ah, uzun zamandır her şeyi düşünüyorum, hayallerimle evreni fethediyorum ama adaptörü gözümün önünde göremeyecek kadar kör müyüm bilmiyorum.
Adaptör sayaca bağlandıktan kısa bir süre sonra Facebook’a bir mesaj gelir:
“Kardeşim, sen hala uyumadın mı?” Saat dörtte çalışır birinin bana neden uyumadığını söylemesine ihtiyacım var.
Seni zalim çocuk… Bana bunu neden yazmamam gerektiğini söyleyecek birine ihtiyacım var… Aynı soruyla bir mesaj gönderir. Facebook sayfasının yazsa da yazmasa da her zaman “çevrimiçi” olduğunu unutmayalım. Her neyse, Mardimazara’ya..Bir süre düşündükten sonra dört saatten fazla bir süredir sadece bir kelime yazdım “Karanlıktayım”. Böyle giderse bir şey yazamayacağım gibi görünüyor. Sabah ne oldu diye soracaklar, bir şeyler yazabildiniz mi? “Evet” dersem zaten okumazlar. “Hayır” dediysem neden geceden sabaha kadar deli gibi oturdun? En azından başka bir şey yapmalıydın,” diyecekler. Yazmanın karmaşık bir süreç olduğunu başka ne biliyorlar? Bir cümle yazmak için bir gecenin ne kadar kısa olduğunu ve bir roman yazmanın bir ömür yaşamaktan ne kadar zor olduğunu nereden biliyorlar? Nasılsa bilmeyecekler. Bilmeyecekleri veya anlamayacakları bir şeyi kanıtlamaya çalışmanın ne anlamı var? Bohemya’da yaşamayı o kadar çok istiyordum ki… Şairlerin, sanatçıların ve genel olarak sanatçıların yaşadığı bir yerde yaşamak. Seni anlamıyorsa kim anlayacak… Belki çevremde beni anlayacak insanlar vardır ama belki bir ömür yetmez onları keşfetmeye. Bu yüzden Bohemya hayallerim hayal olarak kalıyor. Ne yazık ki…
Ama saatler gelip geçiyor. Karmaşık düşüncelerin elinden “Karanlıktayım” kelimesinden başka bir şey yazılmaz. Ama “Karanlıktayım” kelimesinin kendisinin de çok büyük bir anlamı olduğunu hesaba katarsak. O zamanlar hiçbir şey yazamadım sözü bile haksızlık sayılmaz mı? Bu doğru. Ama nasıl bir karanlıktan bahsettiğimizi okuyuculara anlatmak zorundayım, bir şeyler yazmalıyım, bir sayfa bile. Yoksa karanlıktayım sözü sadece okurlar için değil, kendim için de hep karanlıkta kalacaktır.
Küçücük bir hikaye bile bu karanlığı kırmaya yeter. Küçük şeylerin çoğu zaman büyük acılara yol açtığının farkında mısınız? Düşüncelerle geçen bir saatin ardından dışarıda sabah ezanı duyulur. O da Evet, Allah büyüktür. Anlayabileceğimizden daha büyük. O halde neden ikinci cümleyi “Allah büyüktür” olarak yazmıyorum. Daha iyi bir kelime var mı?.. O halde bu kelimeyi yazmalıyım. İşte iki cümle…”Karanlıktayım. Allah büyüktür”.
Ama bir sonraki cümle nasıl yazılmalı? Ah, ne kadar aptalım. Ben tamamen aptalım. İşte bir sonraki üçüncü cümle: “Karanlıklardan Allah’ın büyüklüğüne sığınırım.” Böylece Güneş doğarken “Karanlıktan Allah’a Sığınır” adlı altı sayfalık bir hikaye tamamlanmış oldu.
“Qaranlığı” yazanın gecəsi…
Ax, o qədər yorulmuşam ki…Qələmi sındırıb, kağızı da cırmaq istəyirəm. Ax, deyəsən həqiqətən yorulmuşam, özü də lap çox. Yorulmaq nədir ki… Ondan da betər olmuşam. Usanmışam, bezmişəm, lap cana gəlmişəm.
Bir qədər köks ötürdükdən sonra:
İlahi, gör nə qədər havalanmışam ki, kompüter qarşımda dura-dura yazıq qələm-kağızı danlayıram. Axı çoxdandır kompüterlə yazdığımı da unutmuşam. Bunu bildiyim halda nədən qələm-kağızı günahlandırdım ki…Xeyr, onların zərrə qədər də günahı yoxdur. Günahkar, bəli, günahkar məhz kompüterdir. Ax səni kompüter, insan icadı olmağına baxmayaraq, deyəsən yavaş-yavaş insanı da üstələməkdəsən. Üstələ, üstələ görək axırda nə edəcəksən. Ya sonumuza çıxacaqsan, ya da sən də biz insanlar kimi, özün-özündən yorulacaqsan və günlərin birində kompüteri yaratdıqları üçün biz insanları danlayacaqsan, necə ki, biz də bəxtimizdən şikayət edib, bizi yaradanı, yəni Allahı müqəssir bilirik. Ax, qarışdırdım, hər şeyi bir-birinə o qədər dolaşdırdım ki, lap həftəbecər elədim. İndi mən yazmaq istəyərkən kompüterin nə günahı var ki…Ey qələm-kağız və ey kompüter, hər birinizdən dönə-dönə üzr istəyirəm. Günahkar, bəli, əsl günahkar elə mən özüməm. Bəli, mən günahkaram, özü də xalisindən. 1.4 kqlıq beynimi o qədər yükləmişəm ki, milyon, bəlkə də milyard kompüter ola bu yükü üzərinə götürə bilməz, error verərək fəaliyyətini dayandıra bilər. Ah, nə isə, yaman çox zəvzəklədim. Axı mən yazmalıyam. Gecənin bir aləmi (kompüterində saat 00:25 göstərir) yuxuma haram qatmağımın səbəbi yazmaq deyilmi… Elə isə yazmağı bir kənara qoyub nədən başqa şeylər haqqında düşünürəm… Nə isə, başladım yazmağa. Ya Allah.
Ya Allah demişkən, bir şey yadıma düşdü. Ah, yenə fikrimi dağıdacağam deyəsən. Hə harda qalmışdım?… Ya Allah demişkən, görəsən ateistlər yazarkən və ya hər hansı bir işə başlayarkən “Ya Allah” yerinə hansı ifadəni işlədirlər. Yəqin ki, “başladıq” deyərək başlayırlar işə. Amma… Amma nə? Yenə ağlıma bir şey gəldi. Ax mən bu cızmaqaramı nə zaman yazacağam görəsən… İllər qabaq bir ateistlə avtomobilə əyləşərkən onun “Ya Allah” deyərək sükana əyləşdiyinin özüm şahidiyəm axı. O zaman nə qədər təəccüblənmişdimsə hal-hazırda da onun təsirindən çıxa bilmirəm. Bu necə ola bilər və ya bu qədər ziddiyyət ola bilərmi? Bu dünyada hər hansı bir ateistdən “Ya Allah” sözünü eşitmək qədər qəribə nəsə ola bilərmi? Zənn etmirəm. Ax nə isə, digərlərinin nə düşünüb-düşünmədiyi nəyimə gərək. Mən öz yazımı yazmağa çalışmalıyam. Vaxt gedir, vədə gedir. Hələ istədiklərimə tam olaraq nail ola bilməmişəm. Hər saniyəmin qızıl dəyərində olduğunu bildiyim halda mümkünsüzləri mümkün etmək haqqında düşünməyimin mənə nə faydası. Onsuz dünya yaranan gündən yaxşı ya pis öz axarıyla getmirmi…Kim onu dəyişməyi bacarıb ki, mənmi onu dəyişə biləm… Əlbəttə, bu mənim başım üçün deyil. Onda nədən vaxtımın itirilməsinə yol verirəm. Ya Allah başladım.
Toparlanıb yazmağa başlayarkən:
Ax bu Nazim. Zəng etməyə vaxt tapdın da.
-Alo!
…
-Hə bildim, necəsən?
…
-Hal-hazırda yazmaqla məşğulam.
…
Yox, bu nə sözdü, xoşdu qardaş.
…
Hə, saat 5 üçün olacam “Aygün city” nin qarşısında.
…
Görüşərik, hələlik.
…
Ax, on dəqiqədir oturmuşam kompüterin qarşısında. Allahın bir cümləsini, nəinki cümləsini hətta bir sözünü də yaza bilməmişəm. Fikrim elə dağda, aranda. Üstəlik də bu zəng. Heç hənanın yeri idi. Mərdimazara lənət. Əstafurullah. Öz yaxın dostuma gör nə deyirəm da. Şeytana lənət. Hə lənət olsun şeytana. Odur mənim düşüncələrimi dolaşıq salaraq yazmağa qoymayan.
Azacıq sükutdan sonra:
Şeytan demişkən. Görəsən, o hal-hazırda məni görürmü? Hərəkətlərimi izləyə bilirmi?. Bəlkə də görməyinə görür. Yaxşı bəs, düşüncələrimi oxuya bilirmi? Ax, deyəsən dəli oluram. Əşi şeytanın məni görüb-görməməyi nəyimə lazım. Adama deyərlər ki, a bala otur yazını yaz da, sənin şeytanla nə işin. Yoxsa şeytanla alış verişin var. Beynimi vurub dağıtmaq istəyirəm, olmayan beynimi. Amma yazmaq üçün beyin lazımdır axı. Axı yazmaq mənim ən böyük ehtirasımdır. Offf…Yenə qatıb-qarışdırdım. Gah beynimi dağıtmaq istəyirəm, gah da yazmaq. Yox, yox qoy yazım. Beynimi sonra da dağıda bilərəm. Bir də ki, beynimi dağıtmaqla nə düzələcək ki… Zaman yenə su kimi axacaq, dünya da öz ətrafında həmişəki kimi fırlanacaq. Ara yerdə özümü məhv edəcəyəm. Onsuz da məhv olmuş kimiyəm. Amma indi bu müzakirələrin yeri deyil. Şeytana lənət. Yazmağa davam.
Bir qədər sükutdan sonra “Word” də ilk söz olaraq “Qaranlıqdayam” yazılmasına rəğmən…
Qaranlıq demişkən…Bir az qaranlıqdan qorxuram axı, bəlkə də bir az yox, normadan daha çox. Bəzən qışqıraraq yuxudan qan-tər içində oyanır və bəzən də yuxuyla-oyanıqlıq arasında iflic vəziyyətində qalıram. Hətta bir dəfə qapqara geyinmiş çarşablı qadın gecədən səhərə kimi qapının yanında dayanaraq düz gözlərimin içinə baxırdı. Qorxudan hərəkət etmək bir yana, heç səsimi də çıxara bilmədim ki, evdəkilər eşidərək məni bu gorbagordan xilas etsinlər. Çünki, işıqlar yandırılsa çox güman ki, bu zibildən qurtula bilərdim. Bu qarabasmalar məndən nə istəyir axı…Araşdırmalara görə, qarabasmalardan daha çox stress keçirən insanlar əziyyət çəkir. O ki, qaldı, mənim kimi biri ola.
Bir neçə saniyə keçmiş:
-Eşitdiyimə görə cinlər gecələr daha fəal olurlar, xüsusən də 2-4 arası. Gecələr yatarkən ayaqlarımı yorğandan çölə çıxara bilmirəm, daha çox da evdə tək olduğum zamanlar. Hətta, bəzən bütün otaqların işığını yandırıb yatmağa çalışsam da qara fikirləri beynimdən çıxara bilmirəm. Elə bilirəm, cin və ya kabus, xülasə siz nə düşünürsünüz düşünün, hər hansı bir şey bu dəqiqə ayaqlarımdan tutub məni evboyu sürüyəcək-sürüyəcək, axırda da məni götürüb doqquzuncu mərtəbədən yerə vıyıldadacaq. Hər şey bununla bitsə mənim üçün daha da rahat olardı. Çünki, daha dəhşətli şeylərə beynim ssenarilər qurur. Özü də daha betərindən. Cin və ya kabus, və bəlkə də hər hansı bir bədniyyətli ruh, məni saçımdan sürükləyərək hamama gətirib ayağa qaldıraraq başımı güzgüyə çırpır. Güzgünün sınması cəhənnəm, üzüm-gözüm qan içində və azacıq sonra başımı vannanın içinə salmağa başlayır. Vanna ağzına kimi qan içində. Boğsaydı öldürüb canımı qurtarardı və mənə yaxşılıq etmiş olardı. Amma nə boğmaq. O hələ bu mənzərəni daha da dramatikləşdirərək zövq almaq niyyətindədir. Sonra məni hamamdan çıxarıb tualetə apararaq başımı unitaza soxmaqdadır. Murdar sudan bir xeyli mənə içizdirərək başımı bir neçə dəfə divara çırpmaqdadır. Divarlara sıçramış qan qorxu filmlərindəki əcaib səhnələri xatırlatmaqdadır. Sanki, divarlarda qanla “ölüm” yazılmaqdadır. Səsi qonşular eşidə bilərdi, amma tərslikdən ən yaxın qonşular bir neçə gün öncə evdən getmişdilər. Sanki, olacaqlardan xəbərdar imişcəsinə. Bəs niyə mənə deməmişdilər? Ax sizi xainlər. Düşünmək qabiliyyətimin tamamilə itməməsindən bir anlıq haqsız yerə qonşuların günahını yumağımdan utandım. Axı onlar olacaqları haradan biləydilər və ya bilib nə edə biləcəkdilər ki…Kim bu ifritlə mübarizə aparmağa özündə güc tapa bilərdi… Əlbəttə, heç kim. Nə isə, harada qalmışdım. Bəlkə heç ardını davam etməyim və bəlkə davam edim. İki od arasında qalmışam vallah. Axı mən yazı yazmalıyam. Bu nə qaranlıq düşüncələrdir yenidən yaxaladı məni. Yox heç nəyə baxmayaraq davam edəcəyəm. Hə burda qalmışdım axı. Murdar sudan bir xeyli mənə içizdirərək başımı bir neçə dəfə divara çırpdıqdan sonra məni sürüyərək mətbəxə aparıb başımı yanmaqda olan qazın üzərinə yaxınlaşdırdı. Dərim əriyərək ətrafa süzülməkdə idi. Amma son nəfəsimi verməyənə kimi bu əzabları yaşamalı, baş verənləri müşahidə etməli idim. Çünki, Əzrayıl adlandırdığımız ölüm mələyi hələ gəlib çıxmamışdı. Deyəsən onun da bu mənzərəyə tamaşa etməkdən xoşu gəlirdi, özü də adını mələk qoyub. Həm də onu niyə qınayım ki, zatən adı üstündə “ölüm mələyi” deyilmi? Bu mənzərəyə şahid olan bir Əzrayıl olacaqdı. Yox unutdum, əstafurullah, bir də ki, Allah. Ax Allah, bu bəlanı sən mənə necə qıydın? Offffff deyəsən dindən-imandan çıxıram. Yavaş-yavaş mürtədə çevrilirəm. Allah bağışla məni! Bağışla məni Allah! Məni bağışla ki, mən də səni bağışlayım. Çəkdiyim bu əzabları taleyimə sən yazmamısanmı? Cinləri, şeytanları, ruhları, kabusları sən yaratmamısanmı? Yaratdıqlarından daha çox səndən inciyirəm Allah. Offff, gör mən nələr danışıram, nələr düşünürəm Allah. Xətasız qul olmaz. Allah bağışla məni! Bağışla məni Allah! İllər öncə yazdığım bir şeirdən bu misralar indi necə də yerinə düşür:
Nədir bu qaranlıq? nədir bu zülmət?
Varmı bu dəhşətin sonu ilahi?
Canı sən vermisən, sənə əmanət,
Qoru qaranlıqdan onu ilahi!
Ax, qaranlığı yazmaqdaykən haradan gəldi beynimə bu yarı sərsəm, yarı həqiqətin özü olan fikirlər. Bəlkə heç bu haqda yazmayım. Başqa maraqlı bir mövzu daha gözəl olmazmı… Yox. Elə əsas qorxduğum şeylərdən yazmaq arzusunda deyildimmi…Bu yaxşı mövzu ola bilər. Elə isə mövzunu əsla dəyişməyim.
Kompüterin enerjisi də bitmək üzrədir. 3 faiz qalıb. Görəsən adaptrı hara qoymuşam. Ax, bayaqdan hər şeyi fikirləşirəm, xəyallarımla kainatı fəth edirəm amma gözümün qarşısındakı adaptrı görməyəcək qədər kor olduğumundan xəbərsizəm.
Adaptr sayğaca qoşulduqdan bir az sonra “facebooka” ismarıc gəlir:
-“Qardaş hələ yatmamısan? Saat dördə işləyir”
-Bir buna deyən lazımdır ki, a zalım balası bəs özün neyçün yatmamısan…Deyən lazımdır deyəndə ki, niyə də özüm yazmayım ki…
O, da eyni sualla ismarıc yazaraq göndərir. Unutmayaq ki, o yazanda da, yazmayanda da həmişə facebook səhifəsi “online” olur.
-Nə isə yenə də mərdimazara…Bir az fikirləşdikdən sonra:
Dörd saatdan çoxdur ki, sadəcə bir söz yazmışam-“Qaranlıqdayam”. Belə getsə deyəsən heç nə yaza bilməyəcəyəm. Səhər açılmamış soruşacaqlar ki, nə oldu bir şey yaza bildin? “Hə” desəm onsuz da oxumayacaqlar. “Yox” desəm bəs niyə gecədən səhərə kimi dəli kimi otururdun? Heç olmasa başqa bir iş görəydin”-deyəcəklər. Daha nə bilsinlər yazmağın necə mürəkkəb bir proses olduğunu. Bir cümləni yazmaq üçün bir gecənin nə qədər qısa və bəlkə də, məsələn, bir romanı yazmağın bir ömrü yaşamaqdan daha çətin olduğunu, hardan bilsinlər. Onsuz da bilməyəcəklər. Bilməyəcəkləri, anlamayacaqları bir şeyi sübut etməyə çalışmağın nə faydası. Bohemada¹ yaşamağı o qədər arzulamışam ki…Şairlərin, rəssamların ümumiyyətlə sənət adamlarının məskunlaşdığı bir məkanda yaşamaq. Onlar da səni anlamasa o zaman kimlər anlayacaq ki… Bəlkə də ətrafımda məni anlayacaq biriləri vardır, amma o birilərini kəşf etmək üçün bəlkə də bir ömür kifayət etməyə bilər. Bu səbəbdəndir ki, Bohema arzularım arzu olaraq qalmaqdadır. Çox təəssüf… Amma saatlar gəlib keçməkdədir. Qarışıq düşüncələrin əlindən “Qaranlıqdayam” sözündən başqa heç nə yazılmamaqdadır. Amma nəzərə alsaq ki, bir tək “qaranlıqdayam” sözünün özü belə böyük bir məna kəsb edir. O zaman heç nə yaza bilməmişəm sözünün özü belə haqsızlıq sayılmazmı. Doğru olmağına doğrudur. Amma söhbət hansı qaranlıqdan gedir onu oxuculara əsaslandırmalı, bir səhifə də olsun nəsə bir şey yazmalıyam. Əks halda, “qaranlıqdayam” sözü nəinki oxuculara, hətta özümə belə həmişə qaranlıqda qalacaq. Bu qaranlığı yarmaq üçün kiçik bir hekayə belə yetər. Kiçik şeylərin çox zaman böyük iztirablardan doğduğunun fərqindəsinizmi?
Düşüncələrlə keçən bir saatdan sonra bayırdan sübh azanı eşidilməkdədir. O, da:
-Bəli, Allah böyükdür. Bizim dərk edə bilməyəcəyimiz qədər böyük. Elə isə nədən ikinci cümləni “Allah böyükdür” olaraq yazmayım. Bundan gözəl söz varmı…O zaman bu sözü mütləq yazmalıyam. Bax bu da iki cümlə…”Qaranlıqdayam. Allah böyükdür”. Bəs növbəti cümlə necə yazılmalıdır? Ah mən necə də səfehəm. Səfehin ta yekəsiyəm. Bax bu da növbəti, üçüncü cümlə: “Qaranlıqdan Allahın böyüklüyünə sığınıram”.
Və beləcə “Qaranlıqdan Allaha sığınanlar” adlı altı səhifəlik bir hekayə günəş doğmaqda olarkən tamamlanmış oldu.
Habil Yaşar
Kitabevim’den Nizami Gencevi’nin Sırların Hazinesi kitabını almış merdivenlerden inerken, telefonuma bir ‘SMS’ geldi. Numara Azerbaycan’a ait değildi. Önce önemsemedim. Dışarıya çıkınca Google’da ‘+ 19825467123659871’ kodunun hangi ülkeye ait olduğunu bulmaya çalıştım. Korkunç derecede sarsıcı ve garip olan şey, kodun herhangi bir ülkeye veya herhangi bir telefon şirketine ait olmamasıydı. Bir an kendimi fantastik bir filmin içinde gibi hissettim. Sonra mesajı okumaya başladım ve başka bir tuhaflığa tanık oldum:
Sevgili Ayhan Bey, 23 Kasım saat 23’de sizleri Nizami Sokak 83 numaradaki Koloritkafe restoranına davet ediyorum. Hürmetlerimle.
Nizami Gencevi
Caddede yürüyen insanları engellediğimin farkında olmadan birkaç saniye dondum, olduğum yerde çakılı kaldım. Karşıdan kendinden beklenilmeyecek biçimde çevik adımlarla yaklaşan biri ihtiyar, “Lütfen kenara çekilir misiniz?” dedi sertçe. Bu uyarıyla uyandım, kendime geldim. SMS’i taradım ve kanıt olarak telefonumun belleğine kaydettim.
Oğluma Sırların Hazinesi kitabını verdikten sonra Koloritkafe restoranına gitmek için ayrıldım. Bu gizemli ‘SMS’in düşüncelerimi darmadağın ettiğini, elim ayağımın titrediğini fark edince arabamla değil, taksiyle gitmeye karar verdim. Öyle değişmiştim ki evde ne kadar dikkatli davransam da ‘Sana ne oldu?’ demelerini engelleyemedim. Eşime, yolda olmuş daha doğrusu olmamış bir trafik kazası gördüğüm yalanını söyledim.
Takside yol boyunca, bu mesajın anlamını ve kimin, hangi amaçla yazmış olabileceğini düşündüm, telefonu anlamsızca kurcaladım. Arkadaşlarımın şakasıydı bu belli. Ancak bu esrarengiz bilinmeyen numara beni korkutuyordu. Birçok seçeneğim olmasına rağmen hiçbiri beni ikna etmedi. Herhangi bir mantıksal akıl yürütemiyordum; işte, gizemli bir SMS karşısında zayıf düşmüştüm. Sadece akrabalarıma değil, en yakın sırdaşıma bile bu konuyu bildirmedim. Ne yapabilirlerdi ki? Onlar da en az benim kadar şaşıracaklardı o kadar. Ama bana karşı bir suikast filan mı düzenleniyordu ne? Aklım gidip geliyordu. Hele suikast filansa arkadaşlarımın dostlarımın akrabalarımın başını belaya sokmamalıydım. Ama kim bana suikast düzenler ki? Neden düzenlesin?
Dayanamadım, saat 19:30’da Koloritkafe restoranına yaklaştım. Kapısında gezinerek Nizami Gencevi’yi beklemeye başladım. Daha erkendi ve geçen her saniye bana bir yıl gibi geliyordu. Çok heyecanlıydım. Bu nasıl olabilirdi? Öleli neredeyse bin sene olmuş Nizami Gencevi nasıl yeniden ortaya çıkabilir ve varlığını sadece ruhsal olarak değil aynı zamanda fiziksel olarak da üstelik böyle teknolojiyle filan gösterebilirdi?
Saat kulesi 19.59:59’u vurduğunda gittikçe seyrekleşen kalabalık arasından bir adam belirdi, yanıma yaklaştı ve derinlerden gelen yumuşak bir sesle, “Merhaba Ayhan bey” dedi.
Çatlak bir sesle, “Merhaba” diyebildim.
Ne resimlerdeki Nizami, ne de hayalimdeki Nizami’ydi. Gerçek hayattaki kadar parlak, güzel, yakışıklı ve büyüktü. Dünyada hiçbir lider, hiçbir ünlü Hollywood aktörü bile yakışıklılık konusunda onunla rekabet edemezdi. Onu hep bin yıl önceki giysilerle düşünmüştüm ama evet modern giysiler içinde çok çekiciydi, mükemmeldi.
Restorana girdikten sonra beni masalardan birine oturmaya davet etti ve buluşma teklifini kabul ettiğim için teşekkür etti. Ne yemek istediğimi sorduktan sonra garsona nazikçe siparişleri verdi. Şaşkınlığımı ne kadar saklamaya çalışsam da o her şeyi duyumsuyordu. Son derece yumuşak bir dille:
“Bu kadar heyecanlanmana gerek yok Ayhan Bey…”
Biraz durdu:
“Teessüfünüzü de normal karşılıyorum. Ama evet, ben Nizami Gencevi’yim!”
O an ne kadar uykudaymış gibi sersemlemişsem de kekeleyerek de olsa, “XII. yüzyılda yaşamış ve sadece Azerbaycan’da değil tüm dünyada tanınan Şeyh Nizami Gencevi mi” diye sorabildim.
“Evet öyle. Ben oyum.” Göğsünden ayağına doğru elini indirerek, “Baştan ayağa ve tüm ruhumla ben Nizami Gencevi’yim!” dedi.
İtirafı beni biraz rahatlattı, kekemeliğim de düzelmeye başladı: “
“Bu nasıl olabilir? Nasıl bu dünyaya döndünüz ve yeniden ortaya çıktınız?”
Tamamen soğukkanlı bir sesle:
“Şairlerin ölümsüz olduğunu bilmiyor musun? Onlar her iki dünyada da sağ ve selamettedirler. Diğer insanlar onları görme ve hissetme yeteneğine sahip değildir.”
Bense duygusal bir sesle, “Elbette, elbette şairler ölümsüzdür…” dedim ve merak ettiğim soruyu sordum: “Nasıl oldu da bana yeryüzünde hiçbir devlete veya tüzel kişiye ait olmayan numara ve kodlu bir mesaj gönderebildiniz?” dedim.
O aynı soğukkanlı sesiyle:
“Allah, şairlerin hayal güçlerinin tüm derinliklerini kullanmalarını sağlamakla kalmamış, onlara hayallerini gerçekleştirme yeteneği de vermiştir. Ve ben Tanrı’nın sonsuz lütfunu kullanarak sizinle bağlantı kurmaya çalıştım…” dedi.
Gencevi, bundan sonra soracağım sorunun da bir kısmını yanıtlamıştı.
Beni en çok şaşırtan şeyi öğrenmek için:
“Azerbaycan’da neredeyse 10 milyon, dünyada 8 milyar insan varken neden beni seçtiniz? Bu onuru elde etmek için sıradan bir insan değil miyim? Sizin tarafınızdan değil seçilmeyi, konuşmayı rüyâlarımda bile hayal edemezdim.” dedim.
Kısa bir sessizlikten sonra birden sesi değişti. Saygıyla sadece üç sözcük söyledi: “Siz buna layıksınız!”
Bu sözleri duyduğumda hissettiklerimi inanın şimdi yazamam. Tek söyleyebileceğim, sanki kanım donmuştu. Tuhaftır ki ruhumun derin katmanlarında bile yazma aşkım hiç olmadığı kadar alevlenmişti. Ellerim titriyordu. Çılgınca atan kalbimin sesini duyulabileceğini düşündüm.
Ama o birden, “Gitme zamanım geldi” dedi.
Ayağa kalkmadan önce:
“Oğlum ben bu dünyada 880 yaşındayım. Gün o gün olsun ki senin de 880. doğum günün kutlansın. Buna samimiyetle inanıyorum. Başka bir âlemde tekrar buluşmak ümidiyle Allah’a emanet olun Ayhan Bey…” dedi.
Gittikten birkaç saniye sonra, olduğum yerde donup kaldım ve geniş camdan dışarı baktım. Normal bir insan gibi yürüyordu ancak yolun sonuna yakın karanlık bir yerde birden buharlaştı ve gözden kayboldu.
Parmaklarımın arasında çevirip durduğum telefonumun düğmesine basıp ışıklı ekranına baktım. Şaşırtıcı bir şekilde esrarengiz numaralı SMS ve kaydettiğim ekran görüntüsü de silinmişti.
*
Nizami’nin alicenaplığı, ululuğu karşısında şaşkınlığımı gizleyememiş, gözyaşlarımı tutamayarak ağlamaya başlamıştım.
Habil Yaşar
(Azerbaycan Türkçesinden çeviren: Ahmet Yıldız)
Bir çoğunun kolay düşündüğü, ancak çok azının oldukca fazla karmaşık bir süreç olduğunu anlamasıdır-yazmak. Herkese nasip olmayan ama herkesin iç mekanın en gizli noktalarına kadar nüfuz eden, sonsuz bir ihtiyaçtır – yazma arzusu.
Zamanı ve mekanı ne olursa olsun, o sani bulduysa, tutsak eder, o kadar kuvvetlidir ki, elinden kaçamazsın – yazma yeteneğinin.
En hassas insanların kalplerinde yavaş yavaş büyüyerek ve bir anda bir yanardağ gibi patlayarak varlığını göstermektir-yazmak. Yanan bir kalbiniz ve her şeyi duyma yeteneğiniz yoksa, yazmanın ne olduğunu nasıl anlayacaksınız. Tutsağı olduğunuzda size hizmet etmeye hazır bir kadın gibidir-yazmak. Sadece yüzünde değil, aynı zamanda onu içinde hissetmeyi, onunla oynamayı sevecek kadar şımarıkdır – yazmak.
Kaprislerine – dayanabileceğiniz kadar sana büyüklük getirmekte asla cimri değildir-yazmak. Bazen bilmediğin bir nedenden dolayı kaçabilir, seni günlerce, aylarca, hatta yıllarca bekletebilir ve bekleyip ondan sonsuza kadar ayrı kalacağını düşündüğünde aniden kalbinin kapısı çalar ve onu bu kapıdan içeri aldığında öyle mutlu olacaksın ki bir ömrün yükünü omuzlarından kaldırdığını düşüneceğin derecede sana mutluluk sunacak-yazmak.
Sonuç olarak bazen yıllardır düşündüğünüz konunu aylarca yazamamaktır – yazma isteği. Geliş saatini ondan başka kim bilebilir ki? Ve bazen yazmak seni günden güne, adım adım takip edebilir ve onunla ruhla can gibi yaşarsın zamanı. Hiçbir şeyin sana bağlı olmadığını ve senin onu beklemenle değil, onun seni yakalamasına bağlı olduğunu hatırlamaktır sadece. Ve bunu unutanlar, ömürlerini yazmak için harcarlar ve sonunda ne yazıları onları ebedi kılar, ne de yazdıklarıyla övünebilirler.
Seni senden alamıyorsa, anlamadığın yerlere götürmüyorsa düşüncelerin, o zaman çölde su aramak gibi vakit harcamaktır-yazmak. Nasıl toprak suyla yetiştiriliyorsa, yazı da yetenekle büyür, duyarak yaşanır ve o zaman kişi konuşarak beceri gösterebilir.
Yazabilecekleriniz ne olursa olsun, yazamadıklarınız sizi düşündürmeli, yazamadıklarınızı da zamanla düşüncelerinizle fethedebilirsiniz. Zaman her şeyin anahtarıdır ve anahtar zamanın derinliklerinde gizlenmiş gizemli bir araçtır. Bu aracı kullanabilenler istediklerini kazanarlar. Sonunda sonsuz sonsuzlukta sonsuz mutluluğu arayıp bulabilmektir – yazmak…
Habil Yaşar
