Her Günün Son Ölümü
Adım, Çare. Her bir bedenin ölümü ağırladığı anda istediği ilk hissim.
Saat beş sularında çıkarım ortaya. O saatlerde bir idam sehpasının ipine tutunurum. Bu her günün ilk ölümü olur.
Ardından on gibi, ceset kokan bir uçurumdan aşağı itilirim.
İkiyi gösterdiğinde saat, bir küvetin içindeki suya zerk ederim.
Akşam üzeri yedi olunca, ruhu bedene veda ettiren bir silahı ağırlarım.
Bir süre soluklanırım. Ölümlerimi, cinayetlerimi, yok oluşlarımı düşünürüm. Atılan bombalar beynimde birbirini kovalarken, ben çaresi olmaya yetişemeden öldürülen bir çocuğun balonunu anımsarım.
On ikiye vurunca akrep, elli dokuzu yitirince yelkovan içi histen yoksun kalbini hatırlarım. Bu her günün son ölümü olur.
Göğe bakıp ağlarım.
Gözyaşlarım her saat beşe yeniden doğuşum olur.
Ayşe Melek AYGÜNEŞ
