1995 yılında Cartel’le başlayan Türk Hiphop serüveni, -öncesi de var fakat bu tarih önemli- 1998’de Yeraltı Operasyonu ile şaha kalktı. O gün bugündür birkaç şair dışında şairlerimiz göz önünde değil. Önceden çok mu göz önündeydi, elbette hayır. Fakat şairin bir ağırlığı vardı.
21. yüzyılda şair, yerini rapçilere bırakmıştır. Hiphop kültürü 1980’li yılların fırtınası olan arabesk müziğin de üstüne çıkarak toplumun her kesimine ulaştı. Böylece şair ve şiir, iyice ayak altına düştü. Bugün, şairin neliğinden bahsetmek yersiz bir konu bence.
Şairler artık politikacıların kapısını çaldığı önemli kimseler değil. Devir tersine döndü. Artık şairler, politikacıların kapısını çalıyor. Bu topraklarda şairler her şeyden ve herkesten üstün addedilmiştir her zaman. Nihai realiteyi er ya da geç zaman gösterecektir.
Lakin 1998’de başlayan kırılma, 2016 yılında 15 Temmuz’la son bulmuş ve politika, her şeyin önüne geçmiştir. Kusura bakmayın ama biz şair bozuntuları, kimselerin umurunda değiliz. Salonlarda bizi dinlemeye gelen sekiz on kişi bulabiliyorsak öpüp başımıza koymalıyız.
Bu konuda bir konuşma planlıyorum. Tezimi delilleriyle ispatlarım. Sezai Karakoç’un ölümüyle İsmet Özel’den başka ciddiye alınacak bir şair kalmadı. Onu da sevmekte birleşemiyoruz. Neden? Çünkü toplum olarak Mehmet Akif’in hatırasına ihanet etmeye hâlâ devam ediyoruz. Yazık bize.
Muhammed Münzevi
