Hüseyin Peker Şiiri-2 | Ali Celep Yazdı…

ALİ CELEP

HÜSEYİN PEKER ŞİİRİ

(Bir Eleştirel Yaklaşım)

2.

Hüseyin Peker şiirinin gizini aydınlatıcı ayrıntılarda keşfetme niyetiyle yola çıkmadan önce, ‘Böceklenme’ özelinde şiirinin formuna / biçimine yönelik dikkatimizi çeken bazı saptamalar yapalım. Bir kere hem duygusal hem duyumsal planda olmak üzere en az iki sesli, anlatımcı/narrative bir yapıda gelişiyor Hüseyin Peker şiiri. Kendini şiirin içeriğinden ayırarak konuştuğu bazı parçalarda bir üçüncü sesi yokladığı görülüyor. Bu parçalardaki zengin ses dokusu barizdir. İçerikte nasıl akıl gözüne bir iç göz yerleştirerek, gördüklerine şiire özgü bir biçim kazandırmaya çalışıyorsa, biçimde de içerikle dengeyi gözeten bir tavırla bir iç ses arayışındadır. Demek oluyor ki Hüseyin Peker teknik anlamda, ne olursa olsun ‘kafiye şiirin kıyafetidir’ fikrine aşina olanlar soyundan bir şairdir. Şu var ki o bu tavrını klasik fazda değil daha çok dize aralarında ve mananın bir sonraki dizeye sürüklenerek tamamlandığı yerlerde, modernist bir yaklaşımla uygulamayı tercih etmiştir. Böylece içerikteki iç sesin iç kafiye ile dengeli uyumu gözetilmiş olmaktadır. Bana kalırsa şiirin serbest düzende özgürce fakat kalıcı konuşmasının en güvenilir yolu bu tavırda aranmalıdır. İç kafiye şaire gerekli gördüğü yerlerde kıyafet değiştirme olanağı sunar. Şiiri biçimde bürokratik ya da resmi havadan çıkarıp sivilleştirmenin de yolu bu tavırdan geçer, ayrı bahis. Gerçek şu ki şiirde çoklu konuşma içinde bu çokça kıyafet değiştirme işini iyi yapan bir şair Hüseyin Peker. Kendi adına konuştuğu bir dizenin hemen ardından bizim adımıza konuşmaya başladığı da oluyor, hepimizin namına konuştuğu bir dizenin peşi sıra kendi adına konuşmaya geçtiği de oluyor. Bu arada deşelediği gerçekler arasında bir kopukluk ya da bir manasız boşluk bırakmadan, üst üste bindirilmiş kıtalara başarıyla çıkabiliyor. Kıtalar içinde birden senli benli karşılıklı mini diyaloglar karşınıza çıkabiliyor. Türk şiiri adına güzel hareketler bunlar. Hüseyin Peker bu güzel hareketleri irili ufaklı, aşağı yukarı kırk ile yetmiş dizeye sıkıştırılmış şiirlerde yapıyor. Bunlar iyi şiirin ‘formal’ yapıları mevzu bahis olduğunda, bilhassa ‘Böceklenme’ bağlamında, formda bir konuşmanın nitelikleri hakkında yeterli veriler sunuyor olmalıdır. Bence şiirde ve gerçekte esaslı konuşma, bu verilerin iyi değerlendirilmesiyle ilgilidir. Formun içerikle uyumunu gözeten tavrı bir yana, Hüseyin Peker’in kendi konuşmasını, daha çok kontrast tekniği üzerinden temellendirmesi, şiir görgüsünün zenginliğini sadece biçimde göstermesi bakımından değil fakat hayata bakışını, onu algılayışının resmini vermesi açısından da dikkat çekicidir. Daha önemlisi ise onun çok sesli ve geçişli şiir dilinin, gücünü ve etkisini güncel yaşamdan almasıdır. Böylece Hüseyin Peker’in, günlük konuşma diliyle şiirini ince bir işçilikle buluşturduğu, soy estetik söyleyişin en güzel örneklerini okumanın zevki bir başka oluyor. ‘Böceklenme’nin ilk şiirinden, ‘Vedalaşmak Yok’tan aşağıya aldığım alıntılarda gördüğümüz başarılı geçişler kitabın tümünde geçerlidir:

‘yaralarımız var dostum, bitirmedik

kollarımız güçlendi acı çekenler arasında’

‘başkasının adıyla parçalandık

korkak biri olduğumu söyleyenlere yemek dağıttık

gözlerin bende olsun dostum

dibe doğru yol alanların içinde kuleler yükselttik

kire toza açık biriyiz sonunda’

‘çok yaralı taşıdık hayatımızdan gelip geçen

siz kovmadan ben kendim gidiyorum, vedalaşmak yok’

‘tabutuna ‘ölümsüz’ yazdıran herkes

evi satıyor musun diye soruyor önüne gelene’

Görünen ile görünmeyen ya da farkına nadiren varılan ve artık bir teselli imkânı vermeyen günlük yapıların ürettiği sahte ilişkilerle örülü bir dünyada, ‘kendi ayak seslerini dinleyerek’ ilerleyen bir keşif yolculuğu vaat ediyor Hüseyin Peker şiiri. Yolculuk ise evine dönmeyi başarmışların harcı olsa gerek. Peker evine formda dönmüş görünüyor.

‘gözlerin bende olsun birlikte uzayalım geçmişe’