ALİ CELEP
HÜSEYİN PEKER ŞİİRİ- 4
(Bir Eleştirel Yaklaşım)
Hüseyin Peker, kişisel var oluşu üzerine gerçekçi ve tutarlı yorumlar yapmaya başladığı ilk şiirlerinden bugüne, araya yaşamın bıraktığı fasılalar girse de, yarım asrı geçmiş, Türk şiir vadisinde kendine has bir edayla konuşmayı, koşturmayı sürdürüyor. 1965 yılından bugüne, diyeceğim beklentilerin yoğun bir enerjiyle desteklendiği gençlik anılarından, yaşamın rafine bir tecrübeye eşlik ettiği bugüne, bu konuşmanın, bu bitimsiz koşturmacanın izleği ve temleri üzerine bir fikir sahibi olmak için elimizde yeterli veriler var. Bu verilerin ince duygulardan esaslı konuşmalara uzanan alacalıklar taşıdığı söylenebilir. Bir ömrü kat eden bu alacalıkların Peker’in kişiliğini, yani şiirinin karakterini, konuşma tarzını tanıtan eğilimleri göstermesi bakımından önemli olduğunu düşünüyorum. Onun şahsiyetini ören konuşmanın ve bu konuşmadaki alacalıkların temelde yalnızlık, yolculuk ve sonsuzluk arzusundan beslenmesi, Peker’i şiire hazırlayan koşullar açısından dikkat çekici olduğu gibi, yaşama bakışını yöneten duygu ve fikir dünyasının yerinde anlaşılması bakımından da önemlidir. Böyle olunca bütün bir şiir hayatı boyunca hep kendini bir yerlerde arayan, hep kendini bir yerlerde bulan fakat sonunda hep bir yerde yalnız kalan bir Hüseyin Peker portresiyle karşılaşmak olağan bir hal alır. Bana kalırsa Hüseyin Peker şiirini dünden bugüne getirip yükselten temel, şiirinin detaylara inen araştırmacı özelliğinden güç almış görünüyor. Bir temi alıp detaylandırmak, o temi titiz bir tahlil sonunda şiirde dolaşıma sokmak, sonunda o temin soy şairi olmak, o tem üzerinden şiiri seyir halinde tasarlamak bugün pek tercih edilir bir yordam olarak görünmüyor. Hüseyin Peker ise daha yaşamın ilkbaharından itibaren yukarıda dile getirdiğim temler üzerinden kuruyor şiirini. Bu temlere güncel yaşamdan var oluşçu alt başlıklar açarak çalışıyor şiirde. İlk şiirlerinden, kitapla kayıtlı son şiiri olan 2023 doğumlu ‘Kürekçi’ye kadar aslında sonu belli bir uzun yolculuğa kendini hükümlü kılan Peker, ‘Böceklenme’yle evine doğru başka bir yolculuk içindedir. Bence Peker kendi şiirini kuran var oluş planından hiçbir zaman vazgeçmemiş, duygusal çalkantılardan düşünsel durulmaya doğru tutarlı bir izlek ortaya koymuştur. Aradan 56 yıl geçmiş. Peker, şiirine yeni yazılımlar yükleme peşinde ve hâlâ canlı hatıralarla dolu tüm yaşantılarından yeniden doğup, kendine ölümsüz bir yolculuk kurma hevesiyle taşıyor:
‘kürekçi dostum, belki yeterim kalan gökyüzüne
yıldız olup bırakırım kalanını
toprakla üstümü örtme, gitti diye’ (Kürekçi)
Peker’in kişisel var oluşuna ilişkin dikkatini daha ilk şiirlerinden itibaren yolculuk ve keşif fikri üzerine geliştirdiğini dile getirmiştik. Herkes bir düşüncenin, bir fikrin, bir inancın, bir hevesin, bir arzunun, bir dünyanın peşinden gider. Peker kendi peşinden gidiyor. Kendi gerçeğinin izini sürüyor. Kendi gerçeğinde hem kendini hem bütün insanlığın gerçeğini kurcalamaya davranıyor. Bu anlamda yaşama değgin var oluşçu yaklaşımı şiirinin ödevi yapıyor. Şiiri, kendi yaşamında herkesin yaşamını görüntülüyor. O hep yeniden doğmanın derdine düşmüş görünüyor. Nihayet bütün yolculuk hallerinin özünü kendinde damıtıyor. Yolculuğu kendinedir diyeceğim.
O, hayırlı işlerle kirli ilişkilerin iç içe geçtiği, yüzeysel algıların biçimlendirdiği bir dünyada, yolculuk boyunca dünyadaki yerini tayin etmekle meşgul oluyor.
‘Dünyanın neresindeyim?
Yaşım kimden sorulur, saatimi ayarlayan kim? (Yalnız Efe)
‘yetmezse oruç tut dedin, hatırladın mı?
kaç günüm kalmış sordun mu?
‘duyun isterseniz
ayak seslerim kendi heykelinin içinde’ (Kürekçi)
DİĞER 3 YAZI İÇİN TIKLAYINIZ:
Sadece haberedebiyat.com farkıyla!
